_وقتی خدا گفت:
من فقط کسانی را امتحان میکنم که دوستشان دارم ؛ ایستادم ..
به تمام درد هایی که کشیدم نگاه کردم
به تمام شب هایی که بغضم دا قورت دادم
به تمام لحظاتی که از شرایطم احساس نارضایتی کردم
چرا فکر میکردم خدا مرا فراموش کرده ؟
چرا فکر میکردم این سختی ها ،نشانه بی رحمی زندگی اند ؟
چرا نفهمیدم که هر زخم ،هر اشک، هراندوه
یک دعوت است؛
دعوتی برای قوی تر شدن ؛ برای نزدیک تر شدن ...
برای فهمیدن این ک خدا مرا دیده،
مرا انتخاب کرده ،
مرا دوست دارد...(((:
حالا دیگر درد را دشمن نمیبینم
دیگر از سختی ها نمی‌ترسم
دیگر در برابر طوفان ها زانو نمیزنم
حالا میدانم که هر امتحانی یک هدیه است
و هر اشکی، پلی به سوی خدا(:
پس سر بلند میکنم ؛
لبخند میزنم،
و آرام در دل سختی ها میگویم:
خدایا شکرت که هنوز دوستم داری ...🤍